سر کوه ها ی بلن نی میزنم من....

سر کوه بلند آمد سحر باد.

ز توفانی که می آمد خبر داد.

درخت و سبزه لرزیدند و لاله

به خاک افتاد و مرغ از چهچه افتاد.

سر کوه بلند ابر است و باران.

زمین غرق گل و سبزه ی بهاران.

گل و سبزه ی بهاران خاک و خشت است

برای آنکه دور افتد ز یاران.

سر کوه بلند آهوی خسته

شکسته دست و پا غمگین نشسته.

شکسته دست و پا درد است اما

نه چون درد دلش کز غم شکسته.

سر کوه بلند افتان و خیزان

چکان خونش از دهان و زخم ریزان.

نمی گوید پلنگ پیر و مغرور.

که پیروز آید از ره یا گریزان.

سر کوه بلند آمد عقابی

نه هیچش ناله ای نه پیچ و تابی

نشست و سر به سنگ هشت و جان داد

غروبی بود و غمگین آفتابی

سر کوه بلند از ابر و مهتاب

گیاه و گل گهی بیدار و گه خواب

اگر خواب اند اگر بیدار، گویند

که هستی سایه ی ابر است دریاب.

سر کوه بلند آمد حبیبم.

بهاران بود و دنیا سبز و خرّم.

در آن لحظه که بوسیدم لبش را نسیم و لاله رقصیدند باهم.

مهدی اخوان ثالث